In Memoriam
Marianne
Op 13 februari 2000 overleed mijn
lieve vrouw Marianne door zelfdoding.
Mar heeft vaak over zelfdoding gepraat.
Gedurende de negen jaar, vier maanden en acht dagen dat we ons leven deelden
heeft ze me diverse keren om hulp hierbij gevraagd.
Ze zei dan: “Ik hoor niet in deze wereld.
Ik wil er zo graag niet meer zijn, maar ik ben te laf om het zelf te doen.
Ik wou dat er een manier was die geen pijn doet en die niet al te vervelend
is voor de mensen die me zouden vinden.”
Ze heeft haar manier gevonden. Ze heeft,
zonder te laten merken dat het voor altijd zou zijn, afscheid genomen en
haar plan zorgvuldig uitgevoerd.
Achteraf is het pijnlijk te moeten constateren
dat ze die laatste dag zoveel signalen heeft afgegeven. Heel duidelijk
is dat ze getracht heeft voor alle nabestaanden de pijn te verzachten.
Naast alle schuldgevoelens, pijn, verdriet
en wanhoop voel ik daarom dan ook enorm veel respect, bewondering en liefde
voor haar.
Ik zal me altijd haar fijne dingen blijven
herinneren, altijd van haar blijven houden.
Gedurende de plechtigheid die vooraf ging aan
haar begrafenis zijn er drie nummers gedraaid.
Het eerste nummer was ‘Gods Of Wrath’ van
Metal Church, omdat Metal Church één van haar favoriete bands
was en we de laatste maanden goed bevriend waren geraakt met David Wayne,
de zanger.
Vervolgens draaiden we ‘Heaven And Hell’
van Black Sabbath. Black Sabbath heeft eigenlijk altijd als een soort rode
draad door onze relatie gelopen. Het nummer vond ik zo toepasselijk omdat
Mar in alles iemand van extremen was.
Het laatste nummer was van Ramses Shaffy;
‘Zing-Vecht-Huil-Bid-Lach-Werk en Bewonder’. Ramses Shaffy had voor ons
alles te maken met Amsterdam, de stad waar we samen zo graag heen gingen
en die voor ons synoniem stond met alle goede en leuke dingen in het leven.
Tussen de nummers door is de volgende tekst
voorgelezen:Als de nood het hoogst is, is de redding
het dichtst nabij.
Dit spreekwoord lijkt niets te maken te
hebben met het doel waarvoor wij hier bij elkaar zijn.
Doch, zoals zo vaak, schijn bedriegt.
Voor Marianne was de nood vaak ontzettend
hoog en de oplossing van deze nood niet zichtbaar.
Voor Marianne was de samenleving vaak een
knellend harnas, van veel regeltjes, veel moeten en veel minder mogen.
Door haar instelling en geaardheid was het
voor haar zeer moeilijk om een evenwicht te vinden in onze maatschappij.
Trots – Respect – Bewondering moeten wij
hebben, voor de wijze waarop zij toch steeds probeerde het in haar gestelde
vertrouwen te realiseren, hoe moeilijk dit ook voor haar was.Marianne was zeer spontaan en vriendelijk
of zeer somber en verdrietig.
Een midden was er helaas voor haar niet.
De laatste jaren kwamen er steeds meer momenten
van intense somberheid en in zichzelf gekeerd zijn.
De momenten van spontaan geluk werden steeds
minder.
Als de nood het hoogst is, is de redding
het dichtst nabij.
Marianne verwoordde steeds vaker haar verlangen
van het niet meer hier te moeten zijn;
van rust en van het niet meer moeten.
Nu heeft Marianne haar rust gevonden,
hoe onbegrijpelijk voor ons.
Wij moeten verder in de wetenschap dat dit
haar wil was.
De laatste weken van haar leven werd de
worsteling steeds groter, maar toch ook de inzet om toch verder te gaan.
Dit heeft toch niet zo mogen zijn.
De laatste geschreven woorden van haar voor
ons waren:
“vaarwel iedereen”.
Geen verwijt van haar voor ons.
Degenen die aan haar baar hebben gestaan
hebben kunnen zien, aan haar gelaatsuitdrukking, dat zij haar rust heeft
gevonden.
Daar de nood voor haar zo groot was, was
de redding nu het dichtst nabij.
Laten wij Rob en Lars niet vergeten, want
zij hebben onze steun, liefde en genegenheid o zo hard nodig.
In Memory …
(Black Sabbath)
No one told me the way I should feel
You left an aching heart
Lost and lonely, the feeling goes on
You were the one friend I had
You gave me so much love
Now the tears remind me you’re goneIt still haunts me there’s a silence
Where you used to be
It still haunts me
Just an empty space in history
It still haunts me
But life must go on, on and on
Ze zeggen…
Ze zeggen dat het leven door moet gaan.
Ze zeggen dat mijn zoon me nodig heeft.
Ze zeggen dat Zij dit niet gewild zou hebben.
Ze zeggen dat het leven mij nog niet kan
missen.
Ze zeggen dat verwerking tijd nodig heeft.
Ze zeggen dat ik het ooit een plaatsje zal
kunnen geven.
Ze zeggen dat je het nooit helemaal kunt
verwerken.
Ze zeggen dat er nog zoveel leuke dingen
zijn.
Ze zeggen dat ik geen schuldgevoelens hoef
te hebben.
Ze zeggen dat ik mijn uiterste best heb
gedaan.
Ze zeggen dat ik Haar niet mag verafgoden.
Ze zeggen dat ik de realiteit niet uit het
oog mag verliezen.
Ze zeggen dat ik afleiding moet zoeken.
Ze zeggen dat ze zich kunnen voorstellen
hoe ik me voel.
Ze zeggen dat ze er voor me zijn als ik
ze nodig heb.
Ze zeggen dat ik niet eenzaam hoef te zijn.Ze zei dat ze zo’n vreemd gevoel in haar
lijf had.
Ze zei dat ze afscheid kwam nemen.
Ze zei dat ze bij me weg zou gaan.
Ze zei dat ze iedereen vergeven had.
Ze zei dat er nog meer vrouwen zouden komen.
Ze zei dat het goed zou zijn als ik iemand
zou ontmoeten die me aan Haar deed denken.Ze zeiden dat ze bij een geval van zelfdoding
waren geroepen.
Ze zeiden dat het mijn vrouw betrof.
Ze zeiden dat er een identificatie moest
plaatsvinden.
Ze zeiden dat het Haar gelukt was.Ik weet niet hoe het leven door zou kunnen
gaan.
Ik weet niet hoe ik de eenzaamheid kan verdrijven.
Ik weet niet hoe ik met die radeloosheid
om moet gaan.
Ik weet niet wat de pijn zou kunnen verzachten.
Ik weet niet hoe ik de schuld kan inlossen.
Ik weet niet hoe ik verder moet zonder Haar.Ze zeggen dat het leven door moet gaan.
Ballad For Marianne
(Wayne/Bell)It’s written somewhere in the corners of my mind
Never let the moon come and take me soon
When the days just pass by
I sit and wonder staring at the sea
Why I’m standing here holding back the tears
Under grey and broken skies
My heart is breaking
There’s nothing left to say
Oh how can I end this painTake this pain away
Can’t live another dayEveryday it’s the same old thing, I’m walking in the rain
I can see your face but I can’t erase the love you left behind
Why you chose to take your life and end it on that day
Marianne I can’t understand why you had to turn away
This place you’ve gone to there ain’t no going back
You left me here aloneTake this pain away
Can’t live another dayOur son is weeping as we stand here by your grave
Ain’t it sad and you know it’s bad to remember you this way
Life can sometimes be so cruel
But we must carry on
The morning star
You know it’s never far
But you could never see
If I could have just one more wish
I’d hold you once again, oh hold you once againTake this pain away
Can’t live another day
